Sloppenwijk

Mombassa, 25 april, 2e Paasdag, 2011
Het is broeierig warm, de thermometer wijst 33 graden aan, en af en toe vallen er zware regenbuien.
Jeroen belt Matheka op, en vraagt of het mogelijk is om ons plan, het bezoeken van de sloppenwijk Tutor, uit te voeren. Matheka klinkt wat bedenkelijk, maar kan vervoer en gids organiseren. We lenen het busje-met-chauffeur van de kerk, en krijgen een bodyguard mee in de persoon van Paul, een gespierde ex-boxer. Als eerste doen we uitgebreid boodschappen bij de Super om voedselpaketten samen te stellen. We doen er maismeel en bloem in, olie, rijst, suiker en een klein pakje zout in. Verder slaan we zakken vol lolly's in, om uit te delen aan de kinderen.
Voorzichtig hobbelt ons hoog-bejaarde Nissan busje door gaten en kuilen op het zandpad, slalommend om de diepe plassen heen: het is regentijd! De huisjes worden kleiner en kleiner, we zien minder verf en meer golfplaten verschijnen. We slaan een hoek om, en nog een, en dan kunnen we niet verder met het busje. We stappen uit, en volgen Paul. Plotseling staan we midden in de modder en vuilnis tussen lemen wandjes van de kleinste hutjes, voorzien van golfplaten. De toch al smalle straatjes worden smaller en smaller, tot er nauwelijks nog een meter over is. In de steile helling van de heuvel zijn treden gemaakt van oude autobanden. De riolering is een open goot waardoor behalve water ook de nodige menselijke uitwerpselen worden afgevoerd. De stank is ondraaglijk, de hitte overweldigend, de luchtvochtigheid hoog. Glijdend en glibberend struikelen we naar beneden, achtervolgd door een uitgelaten kinderschaar: “Hello, how are you?” Ook de kleintjes spreken bijna vloeiend Engels: het is niet voor niets Kenia's 2e taal. Paul gidst ons naar de adressen waar de nood het hoogst is; als pastoraal werker is hij in deze wijk actief. Mensen bedanken ons uitbundig, er worden handen geschud en lollies uitgedeeld. We worden hier en daar binnen genodigd. We moeten diep bukken bij de deur, en stoten bijna ons hoofd tegen de zinken golfplaten van het dak. De hele woning meet 2 bij 2 meter, de vloer van aangestampte aarde, een plank op een doos en een oude deken vormen het interieur. Hier wonen 3 volwassenen en 4 kinderen. Ik overhandig een pakket. Er worden handen gevouwen, en opgeheven naar de hemel: “We zullen voor jullie bidden!” beloven de bewoners. “Wij bidden voor jullie”, reageren wij. “Dat kun je nu ook doen?” suggereert Paul. En daar sta je dan als rijke westerling, tegenover arme Keniaan. “Dank U God, voor Uw zegeningen! Wil dit eten zegenen, en help deze mensen. Wij hebben U iedere dag nodig. En wij hebben iedere dag Uw genade nodig....”
Terug in de bus, onderweg naar de andere wereld, schamen we ons voor onze rijkdom. Wat hebben wij gedaan om dat te verdienen? Waarom zijn wij op een andere plek geboren? Genoeg gedachten om lang bij stil te staan, genoeg reden tot dankgebed, genoeg schrijnende armoede om hulp te rechtvaardigen....
Groeten, Pa Pronk.