Matatu, Huis, Sportveld,, Etentje bij kaarslicht

Van Port Reitz naar Reef/Nyali overstappen bij de Barclays bank, uitstappen bij Kisumu Ndigo roundabout. Makkelijk toch...

De ene keer saai maar meestal een belevenis.
Omdat we hier geen auto hebben zijn we regelmatig aangewezen op het openbaar vervoer, dit varieert van taxi, motor taxi, matatu of tuck-tuck (niet te verwarren met tuc-koekjes).
Tot nu toe hebben we alleen nog gebruik gemaakt van de matatu. Een matatu is een busje voor het vervoer van 13 personen met een bestuurder en een conducteur. Achter de voorruit staat meestal een bordje met de eindbestemming maar die wordt ook door de bestuurder en de conducteur uit het raam geschreeuwd. In Nederland zijn dit normaal 9 persoonsbusjes maar door het plaatsen van een extra bank en goed doorschuiven passen er hier gewoon meer mensen in en soms rijd de conducteur een stukje mee op de achterbumper of verscholen achter de schuifdeur. De matatu is hier een heel normaal vervoersmiddel te vergelijken met een soort lijnbus alleen dan zonder dienstregeling en het stopt overal. De kwaliteit van de busjes laat meestal nogal te wensen over.

De derde keer met de matatu:
We hadden een matatu getroffen waar nog precies 2 plaatsjes over waren, doordat het een laag busjes was paste Jeroen er alleen in met zijn hoofd opzij te buigen en tegen Jantineke aan te hangen, dit ter vermaak van de mede passagiers. Natuurlijk moest er ook nog even getankt worden waardoor Jeroen nog wat langer in deze zeer oncomfortabele manier mocht blijven zitten. Het overstappen ging zeer voorspoedig, we hadden al een matatu aangehouden alleen moesten we nog wel oversteken. Nu heb je als voetganger geen enkele rechten en moet je vooral heel goed opletten. Omdat wij nog niet zoveel ervaring daarmee hebben duurde het ook wat langer voordat we de matatu bereikt hadden en begonnen we al te rijden voordat Jantineke met 2 benen binnen was. Gelukkig was net de schuifdeur uit de rails gegaan en kon Jantineke op de conducteursplaats zitten terwijl de conducteur de schuifdeur al rijdend repareerde. Even later zag de bestuurder mooie slippers langs de weg bij een soort marktkraampje. Even stoppen, passen, afdingen, kopen en weer rijden. Ach dat moet toch kunnen. Weer een stukje later was er een soort matatu garage waar even gestopt moest worden voor het oppompen van de banden. Waarna we eindelijk zonder verdere bijzonderheden naar onze halte werden gebracht. Wil je uitstappen dan klop je gewoon tegen een metalen stuk van et busje, conducteur doet hetzelfde en de bestuurder stopt (soms bij een vaste stopplaats, en soms direct midden op de weg) Wel snel uitstappen want tijd is geld!

We zijn afgelopen dinsdag verhuist naar ons landgoed. We zijn nu de bewoners van een doorwaaiwoning met 4 slaapkamers, 2 badkamers, een huismeisje, huisbewaker, nachtbewaking, 3 honden, 2 cavia's, 1 of meerdere muizen, ontelbaar veel mieren en nog wat anderen huisdieren die af en toe binnenkomen. Echt een straf! Het eten staat 's avonds voor ons klaar. We leggen een boorschappenbriefje neer en het wordt gehaald voor ons. En elke dag wordt het huis helemaal schoongemaakt. Dat laatste is ook echt nodig want stof en zand is er hier in overvloed en alle ramen zijn een soort luxaflex ramen die niet helemaal dicht kunnen.
We voelen ons echt gezegend met dit fantastische huis!

Gisteren zijn we mee geweest om 2 nieuwe kinderen op te halen voor in het Dickson Children Centre. Deze 2 kinderen hebben we bij een soort crisisopvang opgehaald. Ook zouden we nog een andere meisje ophalen dat op de staat (het sportveld) leefde. Zij gaat wel naar school en Matheka heeft ook contact met de moeder, alleen de moeder kan niet voor haar zorgen.

Het sportveld:
Een groot veld met een basket en een voetbaldoel, en wat jongeren die daar rondhangen, niets aan de hand lijkt het.
Links ligt echter nogal wat afval met mensen die daarin aan het grabbelen zijn. We rijden erlangs en aan de achterzijde van het veld zien we een groep jongens hangen, praten. Veel van hun lopen een een AA flesje aan hun mond en ander loopt met een groot lijmblik. Al snel is het duidelijk dat er geen AA in die flesjes zit maar... lijm. Dit zijn dus echter straatjongeren met een lijmverslaving. Aangekomen bij die jongens realiseren we ons dat hier dus ook een meisje van ongeveer 6 jaar “woont”. Efraïm (de chauffeur) stapt uit om te kijken op zij ergens rondloopt. Wij blijven allebei zitten en geven de jongens voorzichtig door het raam een hand, zeggen onze naam en dat we uit Nederland komen.
Het meisje blijkt nog op school te zitten en rond 18.00 uur weer terug te komen. Wij besluiten eerst de andere 2 kinderen (zie hierboven) op te halen en daarna terug te komen, alleen dan moest ze wel klaarstaan bij de ingang. Toen we terug kwamen was ze nog niet terug van school, dus gaat Efraïm het vandaag nog een keer proberen.
Wij zijn allebei geschokt van dit avontuur en weten waarvoor we hier mogen zijn!

Toen we gisteren weer “thuis” kwamen was het aan het schemeren en was ons huis nog helemaal donker, maar ja wat verwacht je als er niemand binnen is. Alleen waarom staat er dan een kaarsje op tafel. Natuurlijk Amina (ons huismeisje) heeft een romantisch etentje voor ons gepland, bij kaarslicht. Maar om dan ook te koken bij kaarslicht is wel erg overdreven.
Helaas het was allemaal niet zo romantisch gepland, er was gewoon de hele dag geen elektriciteit en we moesten het huis verlichten met kaarslicht en een zaklamp.
Gelukkig kregen we weer elektriciteit om half negen en zo hoorde we de hele wijk weer tot leven komen.

We zijn blij al jullie reacties te lezen en vinden het super fijn dat jullie zo met ons
meeleven.
Willen jullie met ons mee danken dat het hier allemaal zo goed gaat, dat we z'n mooi netjes huis hebben en er zo goed voor ons gezorgd word.
We willen jullie vragen te bidden voor de nieuwe kinderen in DCC dat zij zich snel thuis zullen voelen op hun nieuwe plek.
Willen jullie ook bidden voor gezondheid voor ons, want het andere eten en ander ritme is nog altijd wennen.

Heel veel liefs,

Jeroen en Jantineke.

Ps. foto's volgen nog