Het strand en valentijn.

Wat gaat de tijd toch snel! We proberen regelmatig een verhaal op internet te zetten maar dan komt het er een keer niet van en dan is het zo alweer 3 weken geleden.
Natuurlijk is er wel weer veel in deze 3 weken gebeurd.

Vorige week zaterdag zijn we met een gedeelte van de kinderen van DCC naar het strand geweest en dat was een hele leuke ervaring! Op zaterdag zijn de laagste klassen (in Nederland te vergelijken met de onderbouw) vrij van school. Omdat het voor ons een uurtje reizen is naar DCC hadden we bij het strand afgesproken. Dat was weer eens een andere route met de matatu. Het eerste stukje was bekend en we wisten ook waar we uit moesten stappen, maar toen verder. Het strand, genaamd “Pirates” ligt vlak bij Bamburi Beach Hotel dus de matatu richting Bamburi moet toch zeker in de buurt komen dachten we. Toen we na 100 meter rijden moesten betalen en vermelde dat we naar Pirates gingen werd er zowat aan de noodrem getrokken en moesten we er weer uit. De matatu naar Bamburi gaat dus soms niet naar Pirates (soms, want je bent nooit zeker over de route die ze rijden). Gelukkig kregen we al ons geld terug (30 cent) en moesten we maar 50 meter teruglopen om een andere matatu te pakken (eerst wel even gevraagd of deze naar Pirates ging voordat we instapten).
Aangekomen op het strand was het busje van DCC ook al gearriveerd en wachtte ons een heerlijk dagje strand. Heerlijk om te zien hoe de kinderen genieten! Gelukkig voor ons moesten alle kinderen zwembandjes om en waren ze gemakkelijk herkenbaar (Bruin met zwart kroeshaar én zwembandjes).
Als lunch lekker een patatje gegeten met een stuk kip. Ook dat is voor de kinderen genieten! En het leuke is dan: Als je niet alles op kan dan gooi je dat niet weg, maar laat je een naam van een ouder kind (die die dag naar school moest) op het zakje schrijven zodat die 's avonds nog lekker een restje patat met kip had!
's Middags weer lekker zwemmen. Het zeewater is heer trouwens heerlijk warm, een tropisch zwembad is er niets bij! Om 15.00 uur vertrokken we weer terug naar huis. Wonderlijk om te zien hoeveel makke schapen er in een 15 persoonsbusje kunnen. Gelukkig zijn de kinderen allemaal nog niet zo groot en is 24 geen enkel probleem, wij zaten nog best wel ruim moet ik zeggen.

Die avond hadden we voor ons zelf een valentijnsetentje geboekt, normaal gesproken zouden we er niet aan doen, maar hier is het toch wel leuk. Er was in een Christelijk hotel een valentijnsdiner gepland en dat leek ons wel wat!
Aangekomen bij het hotel (het was gelukkig nog net licht) werden we welkom ontvangen: “Ah, jullie zijn dat stel met die moeilijke naam die ik niet uit kan spreken”. We waren natuurlijk veel te vroeg want we zijn nog veel te Nederlands en konden we nog een stukje engels voetbal kijken. Toen we plaats namen aan het romantisch gedekte tafeltje voor 5 personen waren we het met elkaar eens dat een valentijnsdiner in Nederland heel anders georganiseerd zou worden. Gelukkig was er wel live muziek, maar de muzikant/zangers namen zelf eerst ook deel aan het diner.
Al met al was het anders dan verwacht maar wel heel gezellig. Mirjam en Daniël waren er ook en zo hebben we gezellig zitten praten en eten.

Naast al deze leuke en onspannende dingen vragen jullie je natuurlijk af of we ook nog wel wat nuttigs hier doen. Natuurlijk, al merken we dat het aanwezig zijn in DCC nog veel belangrijker is dan het doen!
Jeroen heeft samen met Efraïm (de chauffeur) de speelplaats een opknapbeurt gegeven. Alle speeltoestellen én bomen zijn weer netjes geverfd. De touwen van de schommels zijn vervangen, deze begonnen wel erg dun te worden. En er zit/zat weer zand de zandbak.
Daarnaast is Jeroen veel bezig in het kantoor achter de computer. De computer is hier nog niet zo geïntegreerd als in Nederland en dat is toch soms wel even wennen. Ook de oude beeldschermen die je in Nederland aan de straatstenen niet kwijt kan functioneren hier prima. Momenteel wordt er druk gewerkt aan een database voor de gegevens van alle kinderen en het opzetten van een nieuwe website voor de Non-profit organisatie hier in Kenia.
Ook is Jeroen veel te vinden in... de keuken waar hij ook hier helpt met het koken en zo de Keniaanse keuken probeert te leren kennen. Dus misschien kunnen jullie over een tijd ook genieten van de op houtskool bereidde Ugali, Mahambri en Chapatties.
Inderdaad alles op houtskool want dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Er is hier geen gasaansluiting in de huizen, in ons huis koken we op wel op gas maar dat is uit een gasfles (zo'n soort als dakdekkers ook gebruiken). In DCC wordt alleen de thee gemaakt op het gasstel met zo'n zelfde gasfles. Voor al het andere kookwerk wordt houtskool gebruikt dat is een soort stoof gedaan wordt waarop een pan staat. Wel even wat anders dus.

We hebben nog veel meer te vertellen maar dat komt de volgende keer!

We hebben nog enkele dank/gebedspunten:
We willen danken dat we hier ons echt thuis voelen, dat we elke keer weer veilig heen en weer reizen en dat we God's liefde hier mogen ervaren.
We willen bidden voor gezondheid (we hebben allebei last van onze maag) en voor rust. Ook merken we dat de taalbarrière soms problemen geeft, vooral met de kleine kinderen.

Heel veel liefs,

Jeroen en Jantineke